Nooit begreep ik minder dan nu. Tegelijk wist ik nooit meer dan op dit moment. Ik heb het over mijn geloofsleven, mijn visie op wereld, mens en kerk.
Verdwaald tussen de meningen van mensen zoek ik al jaren naar vastigheid, een visie die echt is, waarvan ik weet dat die waar is, gegrond op de Bijbel en gefundeerd op Christus. Het punt is dat zo’n visie elke keer weer teleurstelt. Telkens weer kom ik erachter dat ik argumenten misschien toch niet sterk genoeg vind. Telkens stellen mensen teleur. Telkens dwaal ik verder en verder, en verder, en verder.
Door het (ver)dwalen heen heb ik geleerd om niet vormen, tradities of visies als ‘vertrouwde punten’ te bestempelen. Die zaken zullen altijd veranderen. Ik heb geleerd om me vast te houden aan mijn beste Vriend, grote Broer en liefdevolle en tegelijkertijd rechtvaardige Vader.
“God nodigt me telkens weer uit om ervan te drinken, en in Hem te stappen.”
De bekende stroom
Hij is de bekende stroom van levend Water, je weet wel, die stoom die ontstaat vanuit Gods heerlijkheid, vloeiend langs het brandoffer altaar. God nodigt me telkens weer uit om ervan te drinken, en in Hem te stappen. Eerst alleen met mijn voeten, terwijl ik wen aan de temperatuur en de kracht van de stroom. Dan zak ik op mijn knieën, wetend dat Zijn werkelijkheid en het leven met Hem een mysterie is. Dan daal ik af, tot mijn heupen. Ik begin te wennen, durf in Hem te bewegen, wandel met de stroom mee, weerspiegel steeds meer van Hem door mijn woorden en daden heen en begin vrucht te dragen. Totdat ik volledig ondergedompeld wordt in de stroom van Zijn Geest. Dan geschied niet meer mijn wil, maar de Zijne. Dan ga ik waar Hij beweegt, blijf ik waar Hij blijft. Dan volg ik Hem in alles wat ik doe. Beseffend dat ik het water niet kan stoppen en niet vast kan pakken. Net zoals de wind: die waait waarheen Hij wil, op Zijn tijd en Zijn manier.
En tja, elke keer weer als ik eigenwijs wordt en het denk te begrijpen, of als ik getriggerd wordt door dogma’s of andere meningen, stap ik uit het water. Ik raak uit ‘de flow’, verlies de zin van mijn bestaan, stop met vrucht dragen en raak ongemakkelijk voor Zijn aangezicht. Ik negeer dan Zijn wegen- blijf niet meer waar Hij blijft. Ik verdwaal tussen alle verschillende visies, dogma’s en tradities.
Misschien ben ik alles wat ik dacht te weten en begrijpen kwijtgeraakt. Maar ik weet één ding: vanuit de tempel stroomt een rivier. Door het lijden en sterven van Jezus aan het kruis heb ik de mogelijkheid gekregen om in te stappen in de beweging van de Heilige Geest. Soms zijn de bewegingen van de Stroom anders dan ik zou willen zien. Soms ga ik naar andere plekken dan ik zou willen gaan. Soms laat Hij me dingen zien die ik niet zou willen zien. Maar zolang ik in de Stroom blijf verdwaal ik niet: Hij zal mij in alles onderwijzen.
Naar Ezechiel 47:1-12, 1 Johannes 2:27, Johannes 3:8
