‘I’ve been there!’ – een trots en tegelijkertijd nederig zinnetje

Nog geen vier weken geleden zat ik in Seoul, Zuid-Korea. Wat een ongelooflijke ervaring! Ik ben stiekem wel een beetje trots dat ik daar mocht zijn. En tegelijkertijd maakt het me ook ontzettend nederig. Want het was niet zomaar iets, en de ervaringen daar relativeren het verhaal hier zo enorm. Want de nood is groot en mijn aandeel in het verhaal is maar heel klein.

Als deelnemer van het vierde congres van Lausanne, kon ik luisteren, connecten en meepraten over een van de ‘gaps’ die er op dit moment zijn binnen de grote opdracht.
Zeven dagen lang mocht ik leren over gebed, vervolgde christenen, (intergenerationeel) discipelschap, geloven op je werkplek en samenwerking tussen christenen in bedrijven, kerken en parakerkelijke organisaties.

En al die tijd mocht ik verhalen horen. Verhalen van mensen die vast hebben gezeten om hun geloof. Ik zag de gezichten van de mensen die vervolgd worden omdat ze geloven in Jezus. Ik hoorde verhalen waarin gebed een ongelooflijke krachtige uitwerking had. De ervaringen van dé ‘Finding Ruby’ (slachtoffer mensenhandel). Het verhaal van de kerk in Korea, over hoe het christendom daar nog maar 140 jaar in het land is, maar toch 20% van de bevolking zichzelf als ‘christen’ ziet (even ter vergelijking: 13% is protestant in NL, 19,8% katholiek en 5,1% anders [kan ook hindoestaans/ boeddhisme zijn]). En ook verhalen van de mensen waarmee ik aan tafel zat. Mensen uit Nigeria, India, Pakistan en zoveel andere landen.

Wat het met mij doet? De dagen waren super intens en maakten me nederig. Verhalen braken mijn hart en waren tegelijkertijd oh zo bemoedigend. Een paar lessen die er voor mij uitsprongen kun je hieronder lezen. Maar weet één ding: ik ging niet hetzelfde naar huis…

Christenvervolging

Ik denk aan die ene spreker uit een top-50-land (als het gaat om christenvervolging). Toen hij de vorige keer sprak in Cape Town 2010, werd hij opgepakt zodra hij thuis was. Hij zat 5 jaar in de cel. Negen jaar nadat hij vrijgelaten is staat hij opnieuw op het podium om te getuigen van wat Zijn Heer en Meester in zijn land aan het doen is, wetend dat hij misschien zo weer opgepakt wordt. Wat een moed. Wat een vreugde en vrede straalde hij uit.

Ik denk aan de foto’s en video’s van mensen die vermoord waren om hun geloof, of waarvan het op het nippertje gelukt was om in vrijheid te komen. En dan heb ik het nog niet over de 50 landen van de Open Doors lijst (top 50 christenvervolging) die een gezicht gekregen hebben en waarvoor we met elkaar baden. Mensen in de zaal huilden als baby’s – zo hartverscheurend en diep.

Discipelschap

De lessen over discipelschap en getuigen in ‘de werkplaats’ (de ‘9-5 window’) branden nog na in mijn hart. Het is niet de taak van de voorganger dat er mensen toegevoegd worden aan de gemeente, dat is de verantwoordelijkheid van de leden. De voorganger is er alleen maar om de gemeente daarin toe te rusten. Als discipelschap is bedoeld als het hart van de kerk, klopt haar hart dan wel?

Of: ‘Evangelisatie is geen evenement, het is een levensstijl.’ En omdat we dat als kerk niet begrijpen, gaan er elk uur 4000 mensen naar de hel. Elke dag weten méér mensen niet over de redding die voor hen klaarligt.

Eenheid

Ik denk ook aan het thema ‘samenwerken en eenheid’. “The great commission requires the great collaboration.” Wanneer de eenheid van de kerk wordt bedreigd, bedreigt dit de getuigenis van het lichaam van Christus – want “opwekking beweegt in de snelheid van onze relaties.” Dus, als we echt verlangen naar opwekking, moeten we starten met gebed en ons uitstrekken naar vergeving & verzoening…

Conclusie

Ik ben klaar om verder te kijken dan mijn neus lang is. Om meer van Jezus uit te dragen naar de mensen om me heen. Om te dienen en te delen. Om mijn miniscule rol in het Koninkrijk te vervullen. Om te luisteren als het geen zin heeft om wat te zeggen. Om de ogen uit mijn kop te schamen voor de houding van de kerk in Nederland als dat nodig is. en om op te bouwen.

Want vandaag kan ik verschil maken voor die ene persoon waar Gods hart naar uitgaat. En dat is genoeg