Zoeken naar vervulling

Ik weet niet hoe dat met jou zit, maar na twee weken ben ik een spelletje wat ik speel op mijn mobieltje wel weer zat… Waar het eerst zo leuk en veelbelovend leek te zijn gaat het me vervelen: het voelt opeens leeg en ik ga me schuldig voelen over dat ik mijn tijd zit te verspelen.

Onbewust gaan we allemaal op zoek naar de vervulling van een stukje leegte. Een ongenoegen waar we de vinger niet zo goed op kunnen leggen. We proberen een soort gat te dichten met gamen, gokken, shoppen, drank, drugs, te veel eten of juist te weinig, seks, etc. Eerlijk gezegd: ik doe daar soms hard aan mee. Telkens weer kom ik tot de conclusie dat het niet werkt: de leegte blijft en het ongenoegen lijkt alleen maar te groeien… Het is een honger die niet te stillen is, het is een dorst die niet weggaat, al drink ik nog zo veel.

“In Genesis lezen we hoe het oorspronkelijk bedoeld was. De mens die dichtbij God leefde, samen (als echtpaar) mochten ze doen wat God van hen vroeg, dát gaf voldoening…”

Dé manier

Gek genoeg is er voor mij één manier om dat gevoel van leegte kwijt te raken. Er is één manier om een gevoel van vervulling te ervaren: tijd spenderen met God. Jezus noemt zichzelf niet voor niets het ‘brood des levens’ (Joh. 6:32-35) en ‘levend water’ (Joh. 4: 13-14a). Hij kan mijn honger en mijn dorst wél stillen.

Met tijd spenderen met God bedoel ik dat ik lees in de Bijbel, dat ik Zijn aanwezigheid zoek door gebed, muziek en stilte. Stiekem is dat direct ook het enige wat me niet verveeld: Ik raak niet uitgelezen in de Bijbel, en wil het liefst elk moment bij God zijn. Zou het kunnen zijn dat God een soort gat in ons hart heeft gemaakt, bedoeld om vervuld te worden door Hemzelf? In de zin van dat misschien alleen een relatie met God zin en voldoening geeft in het leven? En inderdaad, dat zou betekenen dat het surrogaat waarmee wij dat gat constant proberen te vullen bij voorbaat al niet werkt…

In Genesis lezen we hoe het oorspronkelijk bedoeld was. De mens die dichtbij God leefde, samen (als echtpaar) mochten ze doen wat God van hen vroeg, dát gaf voldoening… We weten allemaal dat het wat ingewikkelder werd toen de zonde in de wereld kwam. Ik geeft toe: soms is het moeilijk om tijd apart te zetten om die alleen met de Heere te besteden.

Ook ik worstel met ‘het sluiten van de deur achter me’ (even niet beschikbaar zijn) om me zo alleen op Hem te kunnen focussen.

Ja, ik word soms makkelijk afgeleid.

Ja, soms lijkt het stil te blijven van ‘de andere kant’ en geeft stille tijd/ intimi-tijd geen voldoening.

Ja, soms heb ik geen zin en moet ik het hebben van discipline.

Maar het is wel het enige wat mij échte voldoening en vervulling geeft. Het is het enige wat me kan vullen met hoop en de wil om te leven. Het is het enige wat een doel geeft in mijn bestaan, wat niet leeg voelt en waar ik sowieso geen schuldgevoel van krijg. Het is het enige wat niet verveeld en wat veelbelovend blijft…